Guesthouse PoortAckere, Ghent

Geen imposante entree of rode loper. Niets wijst erop dat achter de eenvoudige gevel van de Oude Houtlei een ingetogen klooster schuilt: PoortAckere. "Een eiland, verloren in de draaikolk van de rumoerige stad". Eenmaal over de drempel komt u in een intiem monasterium waarvan de historiek teruggaat tot anno 1278. Wat eeuwenlang een verborgen klooster was, geeft vandaag een stukje van zijn geheimen prijs. De sfeer is charmant, passend binnen de eenvoud van een neogotisch gebouw. PoortAckere schittert als vanouds, een monasterium met een eigen verhaal...

Gelegen in het centrum van de historische stad Gent, 500 m. van de bekende torens en van het winkelcentrum.

De Gentse stadskern was omstreeks 1100 omringd door natuurlijke en gegraven waterlopen die een beschermende omheiningsgordel vormden. Deze was op verschillende plaatsen versterkt door wallen, gemetselde muren, sluizen en torens. De akker aan de poort (Torenpoort) werd bijgevolg "Poortakker" genoemd door de Gentenaren.

Op dit terrein werd een begijnhof gebouwd, dat eveneens naar de naam "Poortackere" luisterde. In een van de muren van het gebouw is een 18e eeuwse steen zichtbaar met een inscriptie waarin de oprichtingsdatum vermeld staat: 1278. Niet lang na het begin van de bouw werd er een kapel en een kerkhof aan de begijnhof toegevoegd. In Poortackere werden voornamelijk oude en zieke begijnen gehuisvest.

Tijdens de Franse Revolutie werden alle kerkelijke bezittingen, dus ook de begijnhoven, onteigend door de stadsbesturen. Het begijnhof kwam aldus onder het beheer van het stadsbestuur van Gent, die het in 1863 doorverkocht aan graaf Joseph de Hemptinne, een bekende mecenas van de neogotische beweging. Hij gaf toestemming aan de congregatie van de Eeuwigdurende Aanbidding van het Heilig Sacrament des Altaars (later de Zusters van de Heilige Eucharistie) om de gebouwen in gebruik te nemen.

In eerste instantie wilde men de oude gebouwen restaureren, maar uiteindelijk werd er voor gekozen om een nieuw klooster in neogotische stijl te bouwen. De meeste gebouwen van Poortackere dateren uit die periode. Een nieuwe kapel, twee binnentuinen en een weeshuis werden aan het complex toegevoegd.

Na de Tweede Wereldoorlog behuisde het terrein een weeshuis, een meisjeshuis en studentenwoningen. In 1992 woonden er nog steeds zes nonnen, maar omdat de onderhoudskosten te hoog werden, besloot men het complex te verkopen.

Dankzij private initiatieven is het gebouwencomplex omgevormd tot een hotel, gastenverblijven en een restaurant. Zo kan iedereen nu genieten van de mooie architectuur en bijzondere sfeer van de Poortacker.

Een gevoel van rust, vrijheid en onbekommerdheid ervaart u in het sobere gastenverblijf, neogotisch van karakter. U overnacht misschien wel in de sint-Ceciliakamer of de kloostercel waar zuster Philomena jarenlang verbleef.